ครั้งหนึ่งที่เราจากที่แห่งหนึ่ง ไปสู่อีกที่แห่งหนึ่ง
เก๋เคยถามกับตัวเองว่า เพื่อนฉันจะหน้าตาเปนยังไงกันนะ?
เพื่อนฉันจะมีกี่คน? แล้วเพื่อนฉันจะรักฉันมากไหม๊นะ?
คุณเคยถามกับตัวเองแบบนั้นไหม๊??
เก๋ก็เหมือนกับคนทั่วไป ที่ต้องออกเดินทางตามความฝัน
เพื่อจะไปให้ถึงดาวดวงนั้นที่หวังไว้
แต่ระหว่างทางนั้น สิ่งหนึ่งที่เป็นแรงช่วยให้เราไปสู่ดวงดาว
แต่ระหว่างทางนั้น สิ่งหนึ่งที่เป็นแรงช่วยให้เราไปสู่ดวงดาว
สิ่งนั้นเราเรียกกันว่า "เพื่อน"
บนทางเส้นนั้น เก๋พบเจอกับคนแล้วคนเล่า
แต่พวกเขาเหล่านั้น ก็เรียกว่าเพื่อนไม่ได้เลย
แต่พวกเขาเหล่านั้น ก็เรียกว่าเพื่อนไม่ได้เลย
เขาเหล่านั้น เป็นเพียงแค่บุคคลร่วมเดินบนถนนเส้นเดียวกัน แค่นั้น
ไม่มีแม้แต่ความจริงใจ ไม่มีแม้แต่มิตรภาพ
ทุกคนที่เข้ามาต่างก็หวังบางสิ่งจากเก๋
ทุกคนที่เข้ามาต่างก็หวังบางสิ่งจากเก๋
จนวันนึง ท้องทะเลก็ได้ซัดเอาเม็ดอัญมณีขึ้นมาเกยที่ฝั่ง
ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา พร้อมกับคำว่ามิตรภาพ เดินมาพร้อมกับความสุขตัวโตๆ
เขาคนนั้นเดินเข้ามาเปลี่ยนโลกแห่งความเดียวดาย
กลายเป็นโลกแห่งความจริงที่สวยงาม
กลายเป็นโลกแห่งความจริงที่สวยงาม
ไม่นานเก๋ก็มีเพื่อนรักคนที่สอง และสาม
กว่าเราจะได้เป็นเพื่อนรักกันก็ใช้เวลาเกือบปี
แต่สิ่งที่น่าแปลกมากกว่านั้นคือ พวกเขาเหล่านั้น ล้วนมีคำนำหน้าว่านายทุกคน
แต่คำนำหน้านั้น ก็ไม่สามารถทำลายมิตรภาพที่เรามีให้กันได้
ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานพวกเค้ามาให้เป็นความสุข ความสวยงามให้กับเก๋
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ผ่านมาเกือบสองปี
ระยะทางที่ผ่านมา ทุกรอยยิ้ม ทุกความรู้สึก ทุกคราบน้ำตา
มันทำให้เก๋จินตนาการถึงวันที่จะจากกันไม่ออก
หรืออาจจะไม่อยากจะคิดมากกว่า
หรืออาจจะไม่อยากจะคิดมากกว่า
ขอบคุณเพื่อนรักทั้งสาม
ขอบคุณจอร์จ ขอบคุณหนุ่มน้อย ขอบคุณพี่บอย
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีต่อกัน ที่ทำให้กันมา
ขอบคุณความรัก ความห่วงใย ความอบอุ่น ที่ไม่มีวันไหนไม่เคยได้รับ
ขอบคุณที่อดทน ที่ไม่ทิ้งกันไปไหน
ขอบคุณที่ดูแล ที่ใส่ใจมาเสมอ
ขอบคุณที่เป็นเพื่อนรักกัน
ขอบคุณที่มีพวกมึงนะ
ขอบคุณ ..
ขอบคุณ
..ขอบคุณ
